Dzieci mało aktywne, bierne, są mało samodzielne, nie organizują sobie zabaw, zdają się chętnie na innych. Mają też duże trudności z nawiązywaniem kontaktu społecznego z innymi ludźmi.

Dzieci te zwykle nie sprawiają nam trudności wychowawczych. Uważamy je za posłuszne i spokojne. Jeśli wychowują się w żłobkach czy domach dziecka, bywają nie zauważane przez opiekunki, które nic nie umieją o nich powiedzieć poza tym, że są grzeczne.

Ponieważ takie dzieci nie sprawiają kłopotów, nie wykazują inicjatywy, pozostawione są często same sobie, co jest niekorzystne dla ich dalszego rozwoju. Ta „grzeczność” może być właśnie dowodem zaburzeń w rozwoju.

Dzieci takie trzeba uaktywniać, pobudzać do działania. Pochwałą i nagrodą wzmacniać należy wszystkie przejawy ich inicjatywy, rozbudzać ich ambicje. Nie należy czekać aż dziecko samo zacznie działać, lecz trzeba mu te działania proponować (dostarczyć odpowiednich zabawek, pokazać sposób bawienia się nimi), wciągać w zabawę dziecko, początkowo współdziałając z nim, a następnie pozwalając, by samo ją kontynuowało i zakończyło.

Nie pozostawiajmy mało aktywnych dzieci samych sobie. Ułatwiajmy im nawiązywanie kontaktów społecznych. Ważne jest, by dzieci takie nawiązały trwały kontakt uczuciowy z innym dzieckiem, gdyż w ten sposób nauczą się, jak należy postępować w szerszym środowisku społecznym.