Wskazówki wychowawcze – dziecko w drugim roku życia. Jakich błędów nie popełnić w wychowywaniu dziecka, poradyCzęsto kłopotliwa dla dorosłych ciekawość dziecka jest wyrazem dążenia do poznawania otoczenia. Jest to także warunek rozwoju umysłowego dziecka i gromadzenia jego wiedzy o świecie. Dlatego dorosły powinien być przewodnikiem dziecka w poznawaniu tego, co je otacza. Nie powinniśmy więc karać go za ciekawość, gdy na przykład usiłuje wziąć do ręki jakiś wartościowy przedmiot, który mógłby zostać uszkodzony. Pozwólmy dziecku zaspokoić swoją ciekawość, niech w naszej obecności obejrzy z bliska, weźmie do ręki, dotknie atrakcyjny dla siebie przedmiot. Jednocześnie, rozmawiając z dzieckiem o tym przedmiocie, musimy wyjaśnić, że nie służy on do zabawy i konsekwentnie przestrzegać tego zakazu.

Zwracajmy uwagę dziecka na wszystko, co się dzieje dookoła. Doskonałą okazją do tego jest spacer. Opowiadamy wówczas o tym, co widzi na ulicy, pokazujemy dziecku przejeżdżające samochody, poruszające się gałęzie drzew, spotkane zwierzęta itp.

Uczmy dziecko podejmowania decyzji, stawiając je w sytuacji konieczności wyboru jednej zabawki spośród innych. Dobrym ćwiczeniem pamięci dziecka jest wspólne chowanie zabawek, o znalezienie których prosimy dziecko już po dłuższym okresie czasu (10?15 minut). Zachęcajmy do nazywania pokazywanych mu przedmiotów, części ciała, wykonywanych czynności (tego, co właśnie w tej chwili robi). Dobrze jest dużo rozmawiać z dzieckiem, uczyć je wypowiadania słów, tak aby miało możliwość obserwowania i naśladowania ruchów naszych warg. Zajęciem wpływającym na rozwój mowy jest oglądanie obrazków w książce i rozmowa na ich temat. Tak jak i w poprzednim okresie prosimy dziecko o pokazywanie wymienionych przez nas przedmiotów. Zwiększamy jednak stopień trudności tego zadania wymagając wskazywania również części tych przedmiotów (np. nosa, oczu, włosów, ust, brody – na rysunku przedstawiającym twarz ludzką). Natomiast teraz podczas oglądania obrazków w książce zadajemy już dziecku pytanie: „co to jest”. W ten sposób skłaniamy je do nazywania widzianych przedmiotów. Pod koniec drugiego roku życia pytamy już dziecko o czynności: „co robi”. Nie czytamy jeszcze dziecku tekstu, ale opowiadamy to, co może zobaczyć na obrazku. Pamiętajmy, że zdolność koncentracji uwagi małego dziecka jest ograniczona, co zauważymy również podczas oglądania obrazków w książce. Dziecko szybko przewraca kartki, interesując się tylko jednym obrazkiem lub jednym z przedmiotów na obrazku. Nie należy, szczególnie w drugim roku życia, zmuszać dziecka do dokładnego analizowania obrazów.

Wdzięk mowy dziecka w tym okresie polega między innymi na tworzeniu własnego języka, nieprawidłowym wymawianiu, popełnianiu zabawnych błędów gramatycznych. Nie ma potrzeby stałego zwracania uwagi dziecku na błędy popełniane w mówieniu. W tych przypadkach, gdy dziecko zniekształca wyraz, którego poprawne wymówienie leży prawdopodobnie w granicach jego możliwości, prosimy o powtórzenie słowa wymawianego przez nas powoli i wyraźnie. Sami natomiast powinniśmy mówić poprawnym językiem. Zanotujmy ciekawsze czy śmieszne powiedzonka dziecka w „Karcie rozwoju”. Będzie to podobna dokumentacja jego rozwoju, jak i fotografia z tego okresu.