W drugim roku życia oprócz prostych słów dziecko wymawia też długie trudniejsze wyrazy w skróconej formie, uwzględniając przede wszystkim silniej akcentowane sylaby (np. „motywa” zamiast lokomotywa, „musia” zamiast mamusia). Często tworzy ono swój własny język używając jeszcze w tym okresie wielu wyrazów dźwiękonaśladowczych. Trzeba wiele czasu i stałego kontaktu z dzieckiem, żeby je zrozumieć. Cierpliwość ta opłaci się jednak stokrotnie – im szybciej poznamy język naszego dziecka, tym większa pewność, że zaoszczędzimy mu przykrych przeżyć związanych z trudnością w porozumiewaniu się z otoczeniem. Ważną rolę we wzajemnym porozumiewaniu się dorosłego z dzieckiem odgrywa w tym okresie gest i mimika. Ułatwiają one dziecku rozumienie mowy, a także pomagają w wyrażaniu tego, co dziecko chce nam przekazać, a czego nie potrafi wypowiedzieć słowami. Często mowa dziecka jest zrozumiała tylko w konkretnej sytuacji, ponieważ znaczenie wypowiadanych przez niego słów jest jeszcze niewyraźne i niejednoznaczne.

Słowo „am-am” może oznaczać zarówno czynność jedzenia, jak i sam pokarm. Tym samym słowem dziecko może również wyrażać głód, nazywać naczynia używane podczas jedzenia. Dziecko w tym okresie rozumie już dobrze to, co do niego mówimy i bardzo się „denerwuje”, że samo nie jest przez nas rozumiane. Jakże często wygłasza ono długie, modulowane „zdania” pomagając sobie gestami czy mimiką, bezskutecznie usiłując nam wytłumaczyć, o co mu chodzi. Trudno się więc dziwić, że jest rozczarowane, złości się i płacze. Takie sytuacje wpływają niekorzystnie na słaby jeszcze układ nerwowy dziecka.

Rozwój mowy, podobnie jak rozwój ruchowy, przebiega u dzieci bardzo indywidualnie. Wiele dwulatków ma jeszcze ubogie słownictwo, posługuje się pojedynczymi wyrazami. Takie wolniejsze tempo w przyswajaniu języka nie jest niepokojące, jeżeli równolegle stwierdzamy prawidłowe rozumienie kierowanych do dziecka słów.