Dzięki wzmocnieniu się układu kostnego i mięśniowego, większej dojrzałości układu nerwowego oraz intensywnym ćwiczeniom, jakie dziecko w sposób niezamierzony samo sobie organizuje, w trzecim roku życia doskonalą się wszystkie formy aktywności ruchowej.
Chód dziecka 3-letniego staje się harmonijny i zautomatyzowany. Dlatego też trzylatek umie zachować stały kierunek ruchu idąc wzdłuż krawężnika po wąskiej i krętej ścieżce, po narysowanej linii oraz zakręcić pod kątem prostym. Idąc może nawet wykonywać jednocześnie różne czynności: śpiewać piosenkę i ruchami rąk ilustrować jej treść. Nie rozlewając, odniesie do kuchni szklankę napełnioną do połowy herbatą. Sprawnie omija i pokonuje przeszkody, takie jak pagórki, kłody drzew, płytkie rowy. Umie chodzić na palcach, podskakiwać, skakać na obu nogach. Biega swobodnie i szybko, nie przewracając się.
Dziecko lubi w tym wieku dokonywać efektownych wspinaczek, które służą nie tylko osiągnięciu celu, jak na przykład wydobycie poduszki z łóżeczka, zdjęcie zabawki z półki czy przyjemności związanej z ruchem, ale mogą być również formą popisów przed otoczeniem („mamo, patrz na mnie”). Przy okazji dokonuje wielu odkryć, przekonuje się np., że regał może spełniać rolę drabinki, a drzwi doskonale nadają się do jeżdżenia. Nie bądźmy więc zaskoczeni, jeśli któregoś dnia zastaniemy naszego malca leżącego na najwyższej półce regału czy na parapecie okna. Schody przestają być atrakcyjnym „poligonem doświadczalnym”, bowiem dziecko samo, już bez trudu, wchodzi i schodzi po stopniach, stawiając nogi naprzemiennie, podobnie jak to czyni na gładkim terenie. Schody zaczynają teraz służyć innym ćwiczeniom, a mianowicie zeskakiwaniu z kilku stopni na raz.
Rozwój zmysłu równowagi możemy zaobserwować u dziecka w takich sytuacjach, jak kręcenie się w kółko wokół osi swojego ciała, stanie na jednej nodze, chodzenie po pochyłej desce, przeskakiwanie przez sznurek rozpięty kilka centymetrów nad ziemią. Kopanie piłki i kierowanie jej w określonym kierunku, to wyraz dobrze rozwiniętego zmysłu równowagi i koordynacji ruchów. Sprawdzianem tych umiejętności jest zachowanie dziecka na placu zabaw. Dzieci trzyletnie zaczynają już współdziałać w czasie huśtania, dostosowując ruchy swojego ciała do ruchów huśtawki zawieszonej od góry. Samodzielnie natomiast huśtają się na huśtawce lub równoważni. Prawidłowo zjeżdżają ze zjeżdżalni. Wchodzą sprawnie na drabinki, mając czasem trudności ze schodzeniem. Dzieci lubią korzystać ze wszystkich urządzeń dających przyjemność związaną z ruchem, np. karuzelą „z konikami”. Musimy jednak udać się tam wspólnie z dzieckiem, by je asekurować. Możemy sprawić już naszemu dziecku rowerek trzykołowy, hulajnogę, sanki, na których samodzielnie, lecz pod kontrolą, szybko nauczy się poruszać.
Dzieci trzyletnie możemy uczyć pływania traktując to jako zabawę. Potrafią już one samodzielnie unosić się na wodzie za pomocą gumowego kółka. Możemy też pod koniec trzeciego roku życia zapisać dziecko na rytmikę lub kółko baletowe.
Będzie tam miało okazję do rozwijania sprawności ruchowej i kształcenia poczucia rytmu oraz wyrobienia słuchu muzycznego. Zajęcia te jednocześnie uczą podporządkowywania się poleceniom i współdziałania z grupą dzieci. Dzieci w tym wieku potrafią już pokonywać większe odległości, dlatego możemy je zabierać na dłuższe, atrakcyjne spacery. Dziecko w trzecim roku życia cechuje nie tylko samodzielność ruchowa, lecz także ogólnie duża ruchliwość, co jest objawem charakterystycznym dla małych dzieci o niedojrzałym jeszcze ośrodkowym układzie nerwowym.
W okresie wczesnego dzieciństwa dzieci nie potrafią siedzieć, stać, czy leżeć bezczynnie. Potrzebują różnych form ruchu, czyli na zmianę biegania, siedzenia, stania, przykucania. Jak się okazuje, jest to swoisty mechanizm obronny, który chroni dziecko przed zmęczeniem, bowiem angażuje i obciąża pracą coraz to inne grupy mięśniowe, podczas gdy pozostałe mogą odpoczywać.
Przyczynami szybkiego męczenia się małego dziecka jest niedostateczny rozwój układu kostno-mięśniowego i nerwowego. Zmęczenie następuje szczególnie szybko podczas wykonywania czynności, nawet mało skomplikowanych i nie wyczerpujących, lecz jednostajnych i monotonnych. Dlatego też dłużej trwający grzeczny spacerek za rączkę przekracza granice wytrzymałości i wywołuje znużenie, podczas gdy zróżnicowany ruch sprawia dziecku radość i może ono bez zmęczenia bawić się przez kilka godzin.